Κατά κύριο λόγο χρησιμοποιώ τον αισθητήρα μου για δύο πράγματα, για τις υπογλυκαιμίες και για τη νύχτα. Έτσι, συνήθως χωρίς αισθητήρα δυσκολεύομαι γιατί πέφτω συχνά χαμηλά και σχετικά γρήγορα, αγνοώντας τα συμπτώματα. Ο αισθητήρας μου συνήθως τις επιβραδύνει, διακόπτοντας την ινσουλίνη, και κάνοντας το πιο εύκολο να τις αντιληφθώ.
Και φυσικά το «δεν έχω αισθητήρα» σημαίνει και ότι «δεν έχω αυτόματη διακοπή της ινσουλίνης». Το άλλο μεγάλο θέμα, είναι βέβαια η νύχτα. Το χρησιμοποιούμε (σχεδόν) ως αντικατάσταση των νυχτερινών μετρήσεων. Αντί δηλαδή η καημένη μου μαμά να ξυπνάει κάθε 2-3 ώρες για να ελέγξει το ζάχαρο μου, μπορεί να βασίζεται στον αισθητήρα μου και να την ειδοποιήσει όταν βγαίνω εκτός.
Έτσι, όταν συνειδητοποιήσαμε ότι θα ήμουν χωρίς αισθητήρες (και ότι δεν θα υπήρχε δίχτυ ασφαλείας) σε μια ξένη χώρα με ζεστό κλίμα που σίγουρα ευνοεί τα χαμηλά και με άγνωστο φαγητό, με άγνωστους υδατάνθρακες, πανικοβληθήκαμε. Και θα ομολογήσω ότι και εγώ η ίδια, φρίκαρα.
Ήταν σίγουρα μια διαδικασία μάθησης. Έπρεπε να ξανασκεφτόμαστε τον τρόπο με τον οποίο δίναμε το bolus για το φαγητό προκειμένου να αποφύγουμε τα χαμηλά, να χρησιμοποιούμε τον προσωρινό βασικό ρυθμό συχνά αντί να βασιζόμαστε στην αυτόματη αναστολή πριν από το χαμηλό και να κάνουμε ό, τι μπορούμε για να πετύχουμε ομαλά σάκχαρα στη διάρκεια της νύχτας. Το χειρότερο μέρος (για μένα όντας 17 χρονών) ήταν ότι δεν είχα άδεια να πλησιάσω αλκοόλ σε όλη τη διάρκεια των διακοπών μου! Είχα πραγματικά ανυπομονησία για αυτές τις διακοπές μου. Αλλά όχι. Τα σχέδια καταστράφηκαν.
Ωστόσο. Το πιο ενδιαφέρον πράγμα που διαπίστωσα εκείνη την εβδομάδα ήταν ότι πραγματικά δεν μου έκανε διαφορά η αίσθηση ότι δεν φορούσα τον αισθητήρα πάνω μου. Νόμιζα πως χωρίς τον αισθητήρα θα ένιωθα ανακούφιση, σαν να είχα βγάλει ένα γύψο. Περίμενα να αισθάνομαι πιο «ελεύθερη» χωρίς αυτόν στο πόδι μου, 24/7. Αλλά τελικά όχι, δεν ένιωθα ότι έλειπε κάτι από εκεί (όταν δεν έχω την αντλία μου αισθάνομαι σαν να λείπει ένα ολόκληρο μέλος). Τώρα απλά δεν το παρατηρούσα. Ήταν πραγματικά περίεργο. Υποθέτω ότι αυτό σημαίνει ότι δεν με νοιάζει αν φοράω τον αισθητήρα, φυσικά, όταν δεν τον έχω, είναι μια ταλαιπωρία,
Ένιωσα επίσης να ελέγχω περισσότερο το διαβήτη μου, που γενικά δεν θα το περίμενες. (Τολμήστε μαζί μου και διαβάστε με ως το τέλος. Είμαι απόλυτα ειλικρινής). Επειδή λοιπόν στις διακοπές μου σκεφτόμουν για τον διαβήτη μου περισσότερο, σκεφτόμουν και ποια ήταν τα πιο συχνά μου σάκχαρα, και μην μπορώντας να διπλοτσεκάρω… Έπρεπε να είμαι πιο προνοητική με τη δόση και τη ρύθμιση της ινσουλίνης μου όταν θα είχα περπάτημα, ή με τον καιρό και γενικά με όλα. Έπρεπε να συγκεντρώνομαι πολύ περισσότερο σε αυτό ώστε να καταλαβαίνω καλύτερα που βρίσκονταν τα ζάχαρα μου και γενικά πως πήγαιναν.
Ένιωσα πραγματικά «ότι το έλεγχα»”. Δεν ήταν σαν να κοίταζα απλά την αντλία μου και να συνειδητοποιούσα ότι ήμουν 280 και βάλε (που συμβαίνει) ή να συνειδητοποιούσα ότι είμαι σε χαμηλή αναστολή για ώρες (που και αυτό συμβαίνει) και στη συνέχεια να ενεργούσα αναλόγα. Το έλεγχα προτού τα ζάχαρα μου βγουν εκτός στόχου. Ήταν πραγματικά έντονη η ύπαρξη αυτού του «ελέγχου». Και ναι, ήταν μια καλή εμπειρία και ήταν ενδιαφέρον να μπορείς να συγκρίνεις. Δεν θα μπορούσα να το διατηρήσω σε μόνιμη βάση. Για μια εβδομάδα, μπορώ να σκέφτομαι περισσότερο τον διαβήτη μου και να είμαι προνοητική στον τρόπο που ενεργώ και να το ελέγχω, αλλά δεν θα μπορούσα να το κάνω καθημερινά. Κι έτσι επιστρέφοντας πίσω στην Αγγλία και στον αισθητήρα και στους αυτοματισμούς… και έτσι απλά ο διαβήτης έγινε και πάλι λιγότερο απαιτητικός γενικά. Και νομίζω πως αυτός είναι ο τρόπος που προτιμώ, κρίνοντας εκ των υστέρων.
Παρόλο που μπορεί να μην γνωρίζω ακριβώς πώς και τι και ίσως να μην αισθάνομαι ότι το ελέγχω, ο αισθητήρας μου το κάνει ευκολότερο για μένα να συνεχίσω τη ζωή μου και να εξακολουθώ να έχω καλές τιμές σακχάρου.
Μου άρεσε που έμεινα για λίγο χωρίς τον αισθητήρα μου αλλά ανακουφίστηκα που επέστρεψα σε αυτόν! Και φυσικά, δεν θα ήμουν και πολύ πρόθυμη να τον αποχωριστώ πάλι. Συν ότι η καλή μου η μαμά που ήταν ξύπνια όλη νύχτα παρακολουθώντας τα σάκχαρα μου, προτιμά τον ύπνο με τον αισθητήρα.
Γράφτηκε από Jessica – Επισκεφθείτε το ιστολόγιο της Jessica, “Pancreas-less and Proud”.
Οι απόψεις και οι εμπειρίες που εκφράζονται σε αυτό το ιστολόγιο είναι αυτές του συγγραφέα και μπορεί να μην αντιπροσωπεύουν αυτές της Medtronic.
UC201809517 – Φεβρουάριος 2018